Strona:Karol May - Grobowiec Rodrigandów.djvu/94

 — Nie. Obydwaj nas oszukali.
 — Zresztą, Pablo jest prześladowany i ścigany. Będzie mu trudno świadczyć nam pomoc.
 — Masz rację. Nabieram coraz głębszego przekonania, że będziesz musiał jechać.
 — Prawda? Wyjeżdżam niechętnie, droga Klarysso.
 — A ja cię puszczam niechętnie. Musimy jednak znieść rozłąkę ze względu na naszego syna. Jeżeli zwyciężymy, spotkanie nasze będzie tem radośniejsze. Proszę cię jednak, miej się przed tym Landolą na baczności.
 — Nie obawiaj się.
 — Kiedy mu wypłacisz pieniądze? Czy masz zamiar dać zgóry?
 Na twarzy Corteja pojawił się ironiczny uśmiech.
 — Pieniądze? — rzekł. — Nie dostanie ich nigdy.
 Klaryssa popatrzyła nań z wahaniem.
 — Chcesz je zatrzymać? Chcesz go oszukać?
 — Oszukać? Hm. Czy można oszukać nieboszczyka?
 Klaryssa zerwała się na równe nogi.
 — Nieboszczyka? A więc i on ma zginąć?
 — Oczywiście. Zginie, kiedy już nie będzie potrzebny. Kto chce mnie oszukać, lub przechytrzyć, tego nie minie zapłata, choćby nawet był mym bratem.

90