Strona:Karol May - Grobowiec Rodrigandów.djvu/95

 Klaryssa popatrzyła nań badawczo.
 — Czy to ma znaczyć... — rzekła wolno.
 — Co?
 — Brat twój również cię oszukał.
 — O, jeszcze bardziej, aniżeli inni. To on wszystkiemu winien! — Uderzył pięścią w stół. — To on namówił Landolę, by uratował życie don Fernandowi. Postępując tą drogą, kapitan odważył się później darować życie i pozostałym.
 — Masz rację, ale przecież to twój brat, — rzekła, patrząc nań badawczo.
 Cortejo uśmiechnął się z zadowoleniem.
 — A więc i tu jesteśmy zgodni. Chciałabyś, abym brata również ukarał?
 — Gniewasz się? Nie chcę się mieszać do tego, ale jakiem prawem Pablo zagarnia własność naszego syna?
 — Jakiem prawem ją trwoni?
 — Jakiem prawem rzuca nasze bogactwa w paszczę rewolucji?
 — Stoi u kresu swej śmiesznej roli. Musi mi dopomóc do pokonania wrogów. Gdy się to stanie, podzieli los Henrica Landoli.
 Przeszedł ją zimny dreszcz.
 — A córka jego Józefa? — zapytała, oddychając z wysiłkiem.
 — Zginie razem z nim.
 Klaryssa uśmiechnęła się zadowolona i objęła ramieniem szyję Gasparina.

91