Strona:Karol May - Grobowiec Rodrigandów.djvu/99

 Kapitan spojrzał raz jeszcze na przybyłych. Wyglądali na uczciwych ludzi.
 — Wielkie straty? — zapytał. — Czy poniesie je bank, który pan reprezentuje?
 — Nie. Osoba prywatna.
 — Czy wolno zapytać, kto to taki?
 — Hrabia de Rodriganda.
 Na dźwięk tego nazwiska kapitan zbliżył się o krok.
 — Czy mnie słuch nie myli? Rodriganda? Ten sam, którego zamek rodowy leży niedaleko Manrezy, w Hiszpanji?
 — Tak, ten sam.
 — O ile mi wiadomo, ma wielkie posiadłości w Meksyku. Panowie posiadają papiery?
 — Oczywiście. Chce je pan przejrzeć?
 — Nie teraz, później. Statek pożegluje wkrótce, a mam jeszcze sporo spraw do załatwienia. Łódź panów może odpłynąć. Peters!
 Podbiegł jeden z marynarzy.
 — Zaprowadź obydwu panów do przedniej kajuty. Będziesz ich obsługiwał. Zwalniam cię od innych zajęć.
 — Dziękuję, kapitanie! — rzekł marynarz. Potem zwrócił się do obydwu nieznajomych i powiedział łamaną hiszpańszczyzną: — Proszę za mną!
 Zaprowadził przybyłych do małej, schludnej kabiny, w której stały obok siebie dwa łóżka.
 — Oto kajuta — rzekł. — Niech się panowie rozgoszczą. Przyniosę wody i wszystko, co należy.

95