Strona:Karol May - Jaszczurka.djvu/117

 — Czym się nie przesłyszał? Ibn Asl, powiadasz? Ten najsłynniejszy rabuś niewolników znajduje się na pokładzie „Jaszczurki”? Zaczynam teraz pojmować. Ten psi syn zastawił na mnie pułapkę. Czy to prawda? Mów!
 — Tak, emirze, zgadłeś. Miałeś być spalony razem z okrętem i załogą za pomocą nafty.
 — Allah kerim! Bóg jest łaskaw, bo mnie natchnął, bym obrał drogę lądem. To stąd pochodziły beczki! W tej chwili ruszymy dalej, a ty musisz nas zaprowadzić do maijeh es Saratin! Spalić mnie chciał razem z ludźmi i okrętem! Żeby ci jednak dać przedsmak tego, co cię czeka, otrzymasz narazie bastonadę, Azis, zwiąż mu nogi i wymierz dwadzieścia plag w podeszwy!
 Ostatnie słowa wypowiedział do swego ulubieńca, młodego człowieka, który właśnie stał obok, trzymając w ręku potężny bicz zrobiony ze skóry hipopotama. Młodzieniec ten był zawsze gotów, ilekroć zaszła potrzeba wymierzenia komu plag, a że Abu en Nil pamiętał go dobrze jeszcze z pod Gizeh i wiedział, że niema z nim żartów, dlatego złożył ręce do modlitwy, błagając;
 — Emirze, nie każ mnie chłostać, jestem zupełnie niewinny!
 W tej chwili wydrapał się na pokład Ben Nil i rzekł do emira:
 — Nie powinieneś go bić, emirze, bo to mój dziadek, który zresztą wcale ci nie skłamał.

115