Strona:Karol May - Jaszczurka.djvu/54

wem jednak wrócił Ibn Asl razem ze swoją bandą, która zapełniła cały pokład. Oczy wszystkich, pełne oburzenia i wściekłości, a nawet podziwu, były zwrócone na nas. Ibn Asl przystąpił do mnie, kopnął mnie nogą i rzekł, mierząc mnie iście bazyliszkowym wzrokiem.
 — Powiedz prawdę, parszywy szakalu, bo inaczej wyrwę ci język... Gdzie byłeś w nocy?
 Byłoby wielką głupotą, gdybym pytanie to zbył milczeniem. Najdosadniejszą odpowiedzią mogła być jedynie pięść; niestety, nie miałem wolnej ręki, i dlatego rad nierad, ozwałem się:
 — Gdzieżby, jeżeli nie w twojej kajucie?
 — Ale wydaliłeś się z niej i poszedłeś do beczek.
 — Chyba może we śnie... Nakotłowałeś mi głowę przed spaniem temi beczkami, tak że oczywiście, mogły mi się przyśnić...
 — Byłeś tam na jawie, i nie wyprzesz się tego.
 — Nikt nie może wypierać się tego, czego nie popełnił.
 — W beczkach są otwory.
 — Wiem o tem... Nie widziałem nigdy w życiu takiej beczki, któraby otworu nie miała.
 — Co? — kopnął mnie raz jeszcze nogą — tobie żarty w głowie? Nikt inny, tylko ty przedziurawiłeś beczki.
 — Dajże mi święty spokój ze swojemi

52