Strona:Karol May - Jaszczurka.djvu/56

tedy śmiało w oczy niebezpieczeństwu, nie dbając bynajmniej, czy nie przypłacę tego życiem, i to zaraz,
 — Przyznać się? — rzekłem. — Tylko zbrodniarze i grzesznicy są obowiązani do wyznań, a to przecie, co ja uczyniłem, nie jest ani grzechem, ani zbrodnią,
 — Stwierdzasz więc temi słowy, że to twoje dzieło?
 — Tak.
 Spojrzał na mnie, jak osłupiały; nie spodziewał się widocznie tego po mnie.
 — Czy słyszycie? Czy wy słyszycie? — ryknął, ochłonąwszy ze zdziwienia. — To on! Przyznał się. Człowieku, czy ty sobie wyobrażasz, że wydałeś przez to na siebie wyrok śmierci? Pocoś wypuścił naftę?
 — Odpowiedź wypowiedziałeś sam przed chwilą.
 — Żeby ocalić reisa effendinę?
 — A gdyby... Jestem przecie jego przyjacielem.
 — I obcym effendim?
 — Tak!
 — A ten twój niby pomocnik, Omar?
 — Ben Nil.
 Otwartość moja wywarła na nim tak silne wrażenie, że cofnął się o dwa kroki wtył. Widocznie sądził, że będę dalej brnął w wykrętach i przeczeniu wszystkiemu, gdyż tylko w ten

54