Strona:Karol May - Jaszczurka.djvu/57

sposób mogła mnie nęcić iskierka nadziei, aż nagle usłyszał wszystko odrazu, bez zbytnich nalegań i dochodzeń.
 — Słyszeliście? — zwrócił się do swoich ludzi — przyznał się, że jest obcym effendim... Mamy go więc w swych rękach. Allahowi najwyższemu niech będzie cześć i chwała!
 Chwila ta dała sposobność Ben Nilowi do wypowiedzenia szeptem:
 — Cóżeś zrobił dobrego, effendi, wszystko przepadło, zginiemy z wszelka pewnością.
 — Nie trać odwagi i pozostaw resztę mnie, już ja zdołam się wymotać! — odrzekłem uspokajająco.
 Ludzie poczęli teraz cisnąć się do nas, by nam się bliżej przypatrzyć, a Ibn Asl stanął znowu tuż nade mną i syczał, zgrzytając zębami:
 — Jesteś, effendi, zuchwały w wysokim stopniu, ale nie miałeś zapewne pojęcia, co znaczy dostać się w moje ręce.
 — E, nie jest tak źle! Przeżyłem gorsze już rzeczy. Gdyby nie przypadek, nie byłbyś się wcale dowiedział, kim jestem. Masz więc czem się szczycić, i czy naprawdę zawdzięczasz to własnym zdolnościom, że znajduję się w twej mocy?
 — Robaku marny! Śmiesz mi urągać jaszcze! — krzyknął zły do ostateczności i kop-

55