Strona:Karol May - Kara Ben Nemzi 2.djvu/27

się głęboko wschodnim zwyczajem i rzekł ironicznie.
 — Ponieważ wyglądasz na wielkiego pana, chcę nadrobić to, co zaniedbałem, i wołam: Assalam ’aleîkum!
 Skinąłem głową, udając, że nie wyczuwam szyderczego tonu.
 Ciągnął dalej:
 — Mam wrażenie, że ci to nie wystarczy. Proszę więc o łaskawe pozwolenie, aby mi wolno było usiąść. Ąhwal-i-szerif? — Jak szacowne zdrowie?
 Odrzekłem tonem nauczyciela, który łaskawie udziela pochwały uczniowi:
 — No, teraz rzecz poszła jako tako. Jeśli będziesz miał szczęście stykać się częściej z uprzejmymi ludźmi, nauczysz się obejścia w towarzystwie ludzi przeciętnych. O tem, abyś godnie się zachował wobec osób wyżej od ciebie stojących, wątpię. Bądź zadowolony, żem cię napomniał. Człowiek, zdający sobie sprawę ze swych błędów, robi pierwszy krok w kierunku poprawy. Mam wrażenie, że w dziedzinie form towarzyskich

29