Strona:Karol May - Kara Ben Nemzi 2.djvu/34

sobą. Gdyśmy mieli ochotę zatrzymać się lub wysiąść, momentalnie ustawiano dworzec.
 — Na wodach morza...?
 — Tak.
 Pers zwrócił się do mnie i rzekł ze współczuciem:
 — Wybacz, że się tobie dziwię!
 — Dlaczegóż to? — zapytałem.
 — Nie podróżuje się przecież z człowiekiem, w którego głowie mieszka obłęd.
 — Obłęd? Skąd ci to przyszło na myśl?
 — Kto twierdzi, że przebył koleją przez wód powierzchnię i zabrał ze sobą dworzec, ten bezwątpienia rozum postradał
 — Mylisz się. Mózg tego człowieka sprawniej działa niż twój.
 — Niech Allah zlituje się nad wami! Obydwaj straciliście zmysły.
 Powiódł błędnem spojrzeniem po mnie i Halefie. Po chwili jednak na co innego wzrok skierował. Konie nasze, objadając krzaki, zbliżyły się do obrębu światła. Ujrzawszy je zdaleka, Pers, bez-

36