Strona:Karol May - Kara Ben Nemzi 2.djvu/92

na zachowają się spokojnie. Jeden ich okrzyk mógł zniweczyć cały nasz plan.
 Wytężyłem słuch. Po jakimś czasie usłyszałem szelest kroków, mimo że Persowie znajdowali się jeszcze w sporej odległości od szałasu.
 — Halefie, idą — szepnąłem.
 — Doskonale. Rzemienie przygotowane — odparł.
 Kroki zbliżyły się i umilkły przed szałasem. Persowie byli z pewnością przekonani, że nikt ich nie słyszy.
 Z pochylonym grzbietem podszedłem do wiszącej nad drzwiami zasłony, która się po chwili poruszyła. Powstała szpara, przez którą mogłem patrzeć. Ktoś wczołgał się przez otwór i stanął w szałasie. Wyprostowałem się i ująłem przybysza za rękę.
 — Sill? — zapytał szeptem.
 — Tak, sill, — odrzekłem i pociągnąłem go ode drzwi w stronę Halefa.
 Potem chwyciłem go lewą ręką za gardło, prawą zaś wymierzyłem w skroń dwa uderzenia. Rozległo się tylko bolesne

94