Strona:Karol May - Kara Ben Nemzi 2.djvu/93

westchnienie, poczem postać opadła na ziemię.
 — Halefie, oto pierwszy, — zwiąż go! — szepnąłem, śpiesząc ku drzwiom.
 Zjawił się drugi. Nie pytał o nic. Odwiodłem go od wejścia i wymierzyłem mu dwa uderzenia z takim samym skutkiem, jak poprzednio z trzecim byłem już mniej ostrożny. Skoro się przyczołgał i stanął przede mną, powaliłem go uderzeniem ztyłu, ukląkłem na nim i złapałem go za ręce. Był tak przerażony, że się wcale nie bronił.
 — Halefie, światła!
 — Zaraz, sihdi! — odparł mały głośno. — Trzymasz go mocno?
 — Tak.
 — Zaczekaj chwilę!
 Potarł zapałkę; gałęzie stanęły w ogniu, rzucając jaskrawy odblask na cały szałas. Ojciec Korzeni leżał związany na ziemi; obok niego drugi kompan, ja zaś trzymałem za kark Aftaba. Ujrzawszy twarz moją w świetle ognia, zaklął siarczyście i zaczął się szamotać. Ledwo to Halef zauważył, przyskoczył doń i rzekł:

95