Strona:Karol May - Kianglu czyli Chińscy rozbójnicy.djvu/104

—   100   —

 — Wszak nie jesteś wyznawcą Buddy? — zapytał mnie bonza.
 — Nie, jestem chrześcianinem — odrzekłem.
 — W takim razie dziwisz się pewno, że Wolno ci wejść do tej świątyni?
 — Nie, gdyż i do naszych kościołów wolno wejść każdemu, a więc i wyznawcom Buddy.
 — Czy wy tak samo modlicie się do waszego Boga?
 — Tak.
 — I modlicie się dźwiękami dzwonów i gongów?
 — Nasze dzwony i nasza muzyka są o wiele piękniejsze, niż wasze.
 — Czyż to być może? Jesteście przecież barbarzyńcami, nie macie więc muzyki!
 — Naszemu Bogu dajemy w ofierze taką muzykę, jakiej nie macie ani wy, ani tybetańczycy, ani mandżurowie, ani mongołowie. Wasza muzyka jest łatwą, nasza zaś tak trudną, że żaden Chińczyk zagraćby jej nie umiał.
 — Trudno mi w to uwierzyć.
 — Możesz wierzyć lub nie, jak ci się podoba.
 — Jakie jest twoje imię?
 — Kuang-si-ta-sse.
 — O, to wielkie imię. Czy znasz nasze, instrumenty muzyczne?