Strona:Karol May - Kianglu czyli Chińscy rozbójnicy.djvu/110

—   106   —

 — Tak grać żaden chrześcianin nie potrafi...
 — Czy nie słyszałeś nigdy muzyki Francuzów lub Anglików w Hong-kong? — zapytałem.
 — Nie, to są barbarzyńcy i nic przecież umieć nie mogą.
 — Dobrze. Nauczyłeś mnie grać na kiu, naucz mnie teraz na pi-pa.
 Bez słówka odpowiedzi wziął do ręki gitarę, przypominającą kształtem starożytne cytry i zaczął brzdąkać równie pięknie jak na skrzypcach, co jednak równy wywołało zachwyt.
 — A teraz spróbuj ty — rzekł, podając mi gitarę.
 Ująłem ją silniej, nastroiłem jak mogłem i zagrałem szybkiego walca, w którym bas równie był trudnym jak wiolin. Widziałem, że twarze moich słuchaczów mienić się poczęły ze zdumienia, dodało mi więc to otuchy i wprowadziło w nastrój.
 — Wspaniale! — zawołał Turner, kiedy zakończyłem wreszcie głośnym akordem. — Ależ pan jesteś znakomitym wirtuozem na tem papu, czy dingdu, czy jak się to tam nazywa. Dlaczegoś mi pan o tem nie mówił?
 — Chciałem zrobić panu niespodziankę — roześmiałem się ubawiony. Poczem nastroiłem znowu instrument i na zakończenie popisu zagrałem im hiszpańskie fandango. Chińczycy