Strona:Karol May - Kianglu czyli Chińscy rozbójnicy.djvu/111

—   107   —

siedzieli jak zahipnotyzowani, bonza zaś cofnął się ku drzwiom i stamtąd patrzył na mnie szeroko otwartemi ze zdumienia oczami.
 — Panie Charley! — zawołał kapitan, który rozsiadł się na niziutkiem krzesełku. — Jest mi tutaj tak dobrze, że ani myślę się ruszyć. Graj pan dalej.
 Teraz wziąłem do ręki skrzypce, nastroiłem je również i zagrałem najpierw jakiś chorał, potem pieśń bez słów, aż wreszcie jakiegoś mazura, który tak się podobał kapitanowi, że aż mimowoli wybijał takt ręką i przytupywał z animuszem.
 — Pysznie, doskonale, nieporównanie! — wołał przytem rozochocony. — To mi koncert, aż mnie zazdrość bierze, że nie mogę w nim przyjąć udziału.
 — Owszem, możesz pan.
 — Ja? W jaki sposób?
 — Czy nie śpiewasz pan przypadkiem?
 — Śpiewać? Tak, ale tylko jedną jedyną piosenkę. Za to śpiewam ją doskonale. Powiadam panu, że jak zacznę, to statek drży, maszty skrzypią, a moi chłopcy niemieją z zachwytu.
 — Doskonale. Co to jest?
 — To nasz narodowy hymn amerykański „yankee doodle.“
 — Pysznie. Śpiewamy więc.