Strona:Karol May - Kianglu czyli Chińscy rozbójnicy.djvu/112

—   108   —

 Wziąłem znowu gitarę, uderzyłem kilka akordów, poddając ton kapitanowi. Zaczął się śpiew, na opisanie którego słów mi nie staje; było to coś pośredniego pomiędzy rykiem lwa zgłodniałego i wyciem szalejącej burzy, jakieś nadzwyczajne skoki głosowe, które mogłyby zadziwić najmniej nawet wyrobione ucho. Kiedyśmy skończyli, rozległ się równie rozdzierający uszy chór pochwał i zachwytów.
 Kapitan aż poczerwieniał z wysiłku, lecz oczy błyszczały mu zadowoleniem.
 — To było zaśpiewane, co, panie Charley?
 — Znakomicie, kapitanie.
 — Możebyśmy tak jeszcze raz powtórzyli?
 — Nie! dosyć. Nie należy szafować talentami.
 — Prawda! I tak chyba do końca życia nie zapomną tej chwili, kiedy kapitan Turner śpiewał im swój hymn narodowy.
 — No — zwróciłem się do bonzy — czy wierzysz teraz, że chrześcianie umieją grać?
 — Twoja muzyka jest o wiele piękniejszą, ale i trudniejszą, niż nasza. Powiedz mi tylko, czy rzeczywiście poraz pierwszy grasz na pi-pa i kiu?
 — Rzeczywiście; tylko w naszym kraju mamy instrumenty bardzo podobne do tych i dlatego wiedziałem, jak się z nimi obchodzić należy.