Strona:Karol May - Kianglu czyli Chińscy rozbójnicy.djvu/113

—   109   —

 — Czy jesteś z pochodzenia Anglikiem?
 — Nie, jestem Austriakiem.
 — To dobrze, gdyż nienawidzimy anglików i yankesów, którzy zabrali nam nasze miasta i chcą się zbogacić naszym kosztem. O austryjakach nic nie słyszałem, ale muszą być dobrzy, bo ty jesteś dobry. Czy jedziecie do Kuang-tszeu-fu?
 — Tak. Wysiedliśmy na ląd po to tylko aby zobaczyć twoją świątynię. Czy zechcesz przyjąć od nas mały podarunek?
 — Żyję tylko z tego, co mi kto ofiarować zechce, przyjmę więc z wdzięcznością wszystko, co mi dać raczysz.
 Sięgnąłem do kieszeni, lecz kapitan, który domyślił się, o co chodzi, zatrzymał moją rękę.
 — Pozwól mi pan zapłacić temu człowiekowi. Wprawdzie nie zwiedzałem wieży, lecz usłyszałem pańską grę na jego pumpo; chcę mu się za to odwdzięczyć.
 Z temi słowami wyjął z kieszeni trzy dolary, z których dwa ofiarował bonzie, trzeciego zaś jego pomocnikowi.
 Na widok tak hojnego datku, chińczyk nie mógł ukryć swojej radości. Dla biedaka, żyjącego z groszowej jałmużny, był to już poważny kapitalik, to też biegał jak szalony, skakał, klaskał w ręce, pokazywał obecnym obie sztuki złota i gorącemi słowami wyrażał wdzięcz-