Strona:Karol May - Kianglu czyli Chińscy rozbójnicy.djvu/117

—   113   —

ko cudzoziemca chciałem cię ostrzedz przed niebezpieczeństwem.
 — Dlaczego ostrzegasz mnie przed Kuang-ti miao, t. j. świątyniami?
 — Tego nie mogę ci powiedzieć. Sam wiesz zresztą.
 — A więc żegnam cię. Tszing-lea-o!
 — I lu fung sing! Niech cię prowadzi szczęśliwa gwiazda twoja, — odrzekł mi uprzejmie.
 Oddaliliśmy się, żegnani ukłonami wszystkich zebranych. Dochodząc do wybrzeża, ujrzeliśmy małą łódkę, stojącą obok naszej łodzi i jakiegoś człowieka, rozmawiającego z przewoźnikiem. Dostrzegłszy nas, człowiek ów zakończył rozmowę, odbił od brzegu i skierował się na przeciwną stronę rzeki. Uderzyło mnie to, zapytałem więc przewoźnika.
 — Co to za człowiek?
 — Jakiś rybak, który odpoczywał tutaj przez chwilę.
 — Czy go znasz?
 — Nie, pierwszy raz widziałem.
 — O czem rozmawialiście?
 — O niczem.
 Gdyby taką odpowiedź dał mi milczący anglik, zadowolniłbym się nią najzupełniej, ale chińczycy są nadzwyczaj ruchliwi i gadatliwi, wiedziałem więc, że nasz przewoźnik nie chce