Strona:Karol May - Kianglu czyli Chińscy rozbójnicy.djvu/118

—   114   —

mi powiedzieć prawdy. Postanowiłem mieć się na baczności.
 — Czy do Wam-poa daleko jeszcze? — zapytałem.
 — Dzisiaj w żaden sposób nie dojedziemy.
 — W takim razie musimy gdzieś przenocować. Czy znasz takie miejsce, gdzieby to można uczynić?
 — Owszem, Wszędzie jest pełno zajazdów dla cudzoziemców, ale najlepsze są cokolwiek dalej na prawym brzegu rzeki.
 — Jak daleko stąd?
 — Piętnaście li. Jeżeli wiatr się nie zmieni, to za godzinę możemy tam już być.
 — Ależ to będzie już ciemno!
 — Nic nie szkodzi. Zobaczysz, Jak piękną jest nasza rzeka w nocy, — wszyscy cudzoziemcy zachwycają się nią. Czy mam tam jechać, czy też zawrócimy gdzieindziej?
 — Jedźmy, — odrzekłem!
 Przewoźnik wywiesił kolorową papierową latarnię i ruszyliśmy w drogę. Na rzece pełno było łodzi, a latarnie ich, niby barwne gwiazdki migotały na wszystkie strony.
 Nagle jakaś duża łódź o wysokich masztach pojawiła się za nami. Dziesięciu Wioślarzy siedziało po bokach i wiosłowało energicznie. Zdawało mi się, że łódź owa chce nas minąć szybko i poleciłem nawet przewoźni-