Strona:Karol May - Kianglu czyli Chińscy rozbójnicy.djvu/125

—   121   —

pomówię. Ja im pokażę, jak z nimi należy mówić, ja ich nauczę! Czy mogę zacząć?
 — Poczekaj pan chwileczkę. Zdaje się, że i oni doszli do jakiegoś postanowienia. Zobaczymy, co nam powiedzą.
 Rzeczywiście rozbójnicy skupili się w gromadkę i rozprawiali o czemś półgłosem, poczem jeden z nich zbliżył się ku nam i zapytał łamaną angielszczyzną:
 — Kto jesteście?
 — Kto jesteśmy? Hm... ludzie, naturalnie — odrzekł mrukliwie kapitan.
 — Czem jesteście?
 — Zabawne pytanie, także ludźmi przedewszystkiem.
 — Jak się nazywacie?
 — To do ciebie nie należy, mój chłopcze.
 — Mów, kiedy się ciebie pytam, bo inaczej nauczę cię mówić!
 — Musiałbyś się sam długo jeszcze uczyć, ty spłaszczony nosie!
 Nazwa „spłaszczonego nosa“ nie podobała się Chińczykowi, który przysunął się jeszcze bliżej i, podniósłszy pięść do góry, zawołał groźnie:
 — Milcz, albo cię uderzę!
 Na tę groźbę krwi kapitana ściągnęły się momentalnie, z oczu strzeliły błyskawice, a głos zabrzmiał niby huk piorunu, kiedy krzyknął jeden tylko wyraz: