Strona:Karol May - Kianglu czyli Chińscy rozbójnicy.djvu/126

—   122   —

 — Prrrecz!
 Chińczyk drgnął przerażony i odskoczy! o parę kroków w tył.
 — Przyjdź tu, ty łotrze, — ryczał kapitan, — podejdź bliżej, a zobaczysz, co cię spotka! Ani będziesz wiedział, kiedy się znajdziesz w powietrzu, ty płaskodzioby żółtaku!
 Kapitan był widocznie w wojowniczym usposobieniu i byłby dalej wyładowywał swoje groźby i obietnice, gdyby nagle tuż za ścianą, przy której stały posągi, nie odezwał się jakiś głos kobiecy:
 — Na pomoc, ratujcie mnie, na pomoc!
 Wyrazy były nawpół portugalskie, nawpół angielskie.
 Widocznie zamknięta tam kobieta dosłyszała nasze głosy i postanowiła w ten sposób dać znać o sobie.
 — Słyszałeś pan? Kto to być może? — zapytał zdziwiony kapitan.
 — To żona owego portugalskiego kupca, którą porwano wczoraj.
 — Czy ona jest tutaj?
 — Napewno. Słyszałem, jak piraci mówili o tem.
 — W takim razie trzeba ją ratować. Porwę temu lewiatanowi jego miecz i posiekam ich na mięso!
 — A masz pan wolne ręce!
 — Ach, prawda! Cóż my teraz zrobimy?