Strona:Karol May - Kianglu czyli Chińscy rozbójnicy.djvu/133

—   129   —

nać w zręczności, która w takiej walce stanowi przedewszystkiem o wygranej.
 Rzeczywiście zwrócił się ku mnie.
 — Precz z naczyniami! — zawołał.
 Nie poruszyłem się wcale. Wtedy on podniósł pięść do góry, aby zadać mi takie samo uderzenie, lecz w tej chwili wydał mimowolny okrzyk bólu i cofnął się o krok. Zręcznem podstawieniem pięści odparowałem jego cios i wybiłem mu dłoń ze stawów. Ból jednak doprowadził go do wściekłości, bo chwycił lewą ręką długi sztylet i skierował go ku mojej szyi.
 Rzecz prosta, że nie czekałem na wykonanie tego zamiaru, lecz lewą ręką uderzyłem go z dołu w podbródek, a jednocześnie prawą zaaplikowałem mu taki cios w skroń, że runął na ziemię obok kapitana.
 Tego jednak było już za wiele nawet dla tej bandy tchórzów. Ujrzawszy swego naczelnika na ziemi, cala ta szajka z wyciem rzuciła się ku mnie. Wyciągnąłem talizman i podnosząc go w górę, zawołałem grzmiącym głosem:
 — Kto śmie walczyć przeciwko temu znakowi!
 Złoczyńcy stanęli jak skamieniali.
 — Yeu-ki! — jęknęli. O cały stopień wyższy od dżiahura, który jest tylko tiu-siu!
 Te słowa wskazały mi, że bandyci dla naczelników swoich wprowadzili wojskowe