Strona:Karol May - Kianglu czyli Chińscy rozbójnicy.djvu/136

—   132   —

 — Jeden z bandytów zniknął za posągiem bóstwa. Posłyszałem zgrzyt otwieranych drzwi i po chwili stanęła przed nami przysadzista jejmość w szerokiej spódnicy i luźnym kaftanie. Ujrzawszy nas, ujęła w obie ręce suknię i dygnęła nizko.
 — Dzień dobry, panom, — rzekla, łącząc hiszpańskie wyrazy z angielskimi.
 — Dzień dobry pani, — odrzekłem po holendersku. Wszak jeśli się nie mylę, pochodzisz pani z Holandyi?
 Kapitan wytrzeszczył na mnie zdziwione oczy. Ja jednak spojrzawszy na tłustą jejmość, na jej niebieskie źrenice, na duże ręce i nogi i typową twarz, nie mogłem w żaden sposób wziąć jej za portugalską delikatną damę i zacząłem mimowoli przypuszczać jakąś pomyłkę. Na zapytanie moje dama uśmiechnęła się radośnie i odrzekła tym samym językiem.
 — Czy i pan jesteś holendrem?
 — Nie, jestem wiedeńczykiem.
 — Wiedeńczykiem? O, i ja byłam w Wiedniu przez dwa lata i trzy tygodnie!
 — W jaki sposób zawędrowałaś pani z Wiednia aż tutaj do Chin?
 — Do Wiednia przybyłam z Amsterdamu z rodziną pewnego bankiera, u którego byłam za kucharkę. Po pewnym czasie bankier ów wyjechał do Afryki, ja zaś przeszłam do służ-