Strona:Karol May - Kianglu czyli Chińscy rozbójnicy.djvu/145

—   141   —

 — Wysiadajcie, — rozkazałem surowo.
 — Dlaczego, panie? — zapytał sternik.
 — Masz słuchać, a nie pytać, — odrzekłem. Wysiadajcie!
 Usłuchali z widoczną niechęcią.
 — Zostańcie tutaj i zachowujcie się cicho, dopóki po was nie przyjadę, — rzekłem, poczem szybko odbiłem od brzegu i skierowałem się na przeciwną stronę kanału.
 — To było sprytnie zrobione, — zawołał kapitan. W razie czego nie będziemy mieli przynajmniej tych łotrów na karku. Ale słuchaj pan!
 — Kiang! — rozległo się od strony głównego kanału.
 — Lu! — odezwali się nasi ludzie, pomimo, iż nakazałem im zachowywać się cicho.
 Łódź, która nas goniła, stanęła na skrzyżowaniu się kanałów i rzuciła hasło, aby się przekonać, gdzie jesteśmy.
 — Ci łotrzy zdradzili nas. Co teraz mamy robić? — zapytał niespokojnie kapitan.
 — Prędzej na brzeg. Tam zobaczymy z kim mamy do czynienia.
 Wyskoczyliśmy na brzeg i przywiązaliśmy łódź do krzaka bawełny, który stał nad samą prawie wodą.
 — Czy niebezpieczeństwo jest groźne? — zapytała holenderka szeptem.
 — To się dopiero okaże, — odrzekłem.