Strona:Karol May - Kianglu czyli Chińscy rozbójnicy.djvu/150

—   146   —

 — Tego panu nie zbraknie. Wody jest poddostatkiem, a ponieważ do rana ruszyć się stąd nie możemy, przeto będziesz pan mógł i wypocząć.
 Woda w kanałach dochodziła do samego brzegu, wygrzebałem więc w piasku niewielkie wgłębienie, które natychmiast wypełniło się wodą i położywszy się na wznak umieściłem w niem zbolałą głowę.
 — Patrzcie, jaki pan praktyczny! W ten sposób urządziłeś pan sobie stały okład.
 — Czy mogę panu w czem pomódz? — zapytała holenderka.
 — Dziękuję! pani samej brak również wszelkich wygód.
 — To nic, to można jeszcze wytrzymać. Położę się na ziemi i spróbuję zasnąć.
 Kapitan zerwał trochę gałązek wierzby i podłożył jej pod głowę. Dzielna niewiasta wyciągnęła się na gołej ziemi i po chwili rozległo się chrapanie potężne, które mówiło wyraźnie o spokoju sumienia tej energicznej duszy.
 — Czy nie byłoby lepiej, żebyśmy wyszukali sobie innego miejsca dla wypoczynku, — rzekł kapitan.
 — Dlaczego?
 — Gdyż boję się, że bandyci powrócą.
 — Oho, nie ośmielą się.
 — Tak pan myślisz? W takim razie i ja sobie coś podłożę i prześpię się trochę.