Strona:Karol May - Kianglu czyli Chińscy rozbójnicy.djvu/152

—   148   —

mniejszej kropli krwi, któraby mi wskazała, że choć jedna z naszych kul trafiła W miejsce przeznaczenia.
 W północnej stronie widać było zarysy Kuang-ti-miao, nad południową widniała mgła, wskazująca jak daleko oddaliliśmy się od ujścia rzeki. Mieliśmy przed sobą najmniej pół godziny drogi, gdybyśmy tam dojść chcieli.
 Zacząłem budzić kapitana.
 — Hej, kapitanie, okręt!
 Zerwał się na równe nogi.
 — Co okręt? „Wicher”? Ach, to pan? Gdzie jesteśmy?
 — Wsadź pan głowę do mego talerza z wodą, to panu przywróci pamięć i rozsądek.
 — Już nie potrzeba! Oto tam świątynia, z tej strony rzeka, a tutaj leży holenderska niewiasta, która dwa kosze melonów i orzechów połyka.
 — Ale za to dzielnie wywija wiosłem!
 — Co prawda, to prawda; wspaniała kobieta! Czy mam ją obudzić?
 — Przypuszczam, że już czas.
 Kapitan zbliżył się do śpiącej.
 — Pani, proszę pani! Niech pani będzie łaskawa otworzyć oczy. Słońce już dawno wstało.
 Obudziła się natychmiast.
 — Dzień dobry panom! Czy długo spałam?
 — Nie i ja dopiero przed chwilą rozpuściłem żagle.