Strona:Karol May - Kianglu czyli Chińscy rozbójnicy.djvu/155

—   151   —

 — Nie, wy płyniecie z prądem, a my musimy pod górę.
 — A więc z Bogiem, kapitanie.
 — Z Bogiem!
 Nasza dzielna amazonka długo nie mogła rozstać się z nami. Statek był już na środku rzeki, a jej podziękowania i błogosławieństwa jeszcze dolatywały do nas.
 Teraz nie pozostawało nam nic innego tylko czekać na brzegu. Na szczęście niedługo to trwało, gdyż wkrótce ujrzeliśmy nowy statek, płynący w naszą stronę.
 Przywołaliśmy go tak samo jak pierwszy.
 — Czego chcecie? — zapytał kapitan pochylając się nad burtę.
 — Dokąd jedziecie?
 — Do Wampoa i Kantonu.
 — Pojechalibyśmy z wami, gdybyście z godzinkę zechcieli zatrzymać się tutaj.
 — Dlaczego?
 — Zobaczycie później. Teraz spuszczajcie nam linę?
 W chwilę później staliśmy na pokładzie obok kapitana.
 — Sądząc z wymowy jesteś pan amerykaninem? — rzekł ten ostatni, zwracając się do kapitana.
 — Tak, sir. Kapitan „Wichru” — Turner z New-Yorku. Na kotwicy w Hong-kong.
 — Widziałem statek. A ten pan?