Strona:Karol May - Kianglu czyli Chińscy rozbójnicy.djvu/157

—   153   —

parowca. Bez obu trudno się puszczać w drogę.
 Poszliśmy za kapitanem do kajuty, gdzie przygotowano nam obfity posiłek. Tymczasem załoga śpuściła łódź na wodę, uzbroiła się i przygotowała wiosła.
 — Kto jest naczelnikiem owej bandy? — zapytał Tom Halwerstone.
 — Jakiś olbrzymi mongoł z plemienia dżiahurów.
 — Prawdopodobnie jestto banda, należąca do rozbójniczego stowarzyszenia Kiang-lu. Mam nadzieję, że zastaniemy ich jeszcze.
 — Ja zaś wątpię. Po tem, co było w nocy, musieli zmienić miejsce swego pobytu, mogli się bowiem spodziewać, że przyjdziemy ich tam poszukać.
 — Opowiedzcie mi panowie tę przygodę, — prosił angielski kapitan, kiedyśmy już zasiedli w łodzi, która jak ptak pomknęła naprzód. Turner nie dał sobie tego dwa razy powtarzać i podczas kiedy ja wskazywałem wioślarzom kierunek, opowiedział wszystkie szczegóły naszej nocnej przygody.
 W pół godziny potem przybiliśmy do brzegu w tem samem miejscu, gdzie wczoraj zatrzymali się bandyci.
 Wczoraj po ciemku trudno mi było zoryentować się w kierunku, dziś jednak rano doskonale widziałem świątynię i drogę ku niej, nie obawiałem się więc pomyłki.