Strona:Karol May - Kianglu czyli Chińscy rozbójnicy.djvu/160

—   156   —

bie zwykłą szatę bonzów i skromny wygląd kapłana.
 — Czy to jeden z bandytów? — zapytał Halwerstone, dostrzegłszy nasze miny.
 — Tak jest, choć widocznie udaje nieświadomego.
 — Nic nie szkodzi. Potrafimy go zmusić do mówienia.
 Na odgłos naszych kroków podniósł głowę i cień przestrachu przeleciał mu po twarzy, lecz natychmiast przybrał maskę zupełnej obojętności.
 — Czy jesteś singlem przy tej świątyni?
 — Nie, odrzekł dumnie.
 — A więc ho-szangiem?
 — Tak.
 — Czy można zwiedzić świątynię.
 — Każdy może wejść tutaj, kto złoży bóstwu ofiarę i o słudze jego nie zapomni.
 — Nie zapomnimy o tobie. Ale zdaje się, że wpuściłeś tutaj ludzi, którzy nietylko nic twojemu bóstwu nie ofiarowali, lecz owszem okazali się wrogo względem niego usposobieni.
 — Z czego to wnosisz?
 — Widziałem, że zabrano miecz jednemu z bogów.
 — To szatan.
 — Szatan? A cóż on miał tutaj do czynienia?