Strona:Karol May - Kianglu czyli Chińscy rozbójnicy.djvu/162

—   158   —

„Za ołtarzem, w komórce leżą bambusowe kije. Weźcie je i wymierzcie po pięć kijów temu łotrowi.
 Majtkowie uśmiechnęli się wesoło, zabawka ta podobała im się niezmiernie. Dwóch z nich przyniosło kije, pozostali zaś otoczyli bonzę i rozciągnęli go na ziemi.
 — Czy ośmielicie się uderzyć bonzę! Wielki Fo ukarze was za to i przyśle szatana, który was porwie do piekła.
 — Szatan jest tutaj i nie ma nic przeciwko temu, żebyś otrzymał kilka kijów, — odrzekłem z zimną krwią.
 — W takim razie zaskarżę was do sądu!
 — Owszem. Zapominasz tylko, że nie jesteśmy chińczykami i nie lękamy się twoich sądów. Czy znasz dżiahura?
 — Nie.
 — Zaczynajcie chłopcy!
 Przy pierwszem uderzeniu chińczyk wydał przeraźliwy okrzyk. Przy drugiem jednak siła woli opuściła go nagle i zawołał:
 — Stójcie, znam go!
 Dałem znak marynarzom, którzy posłusznie zatrzymali kije w powietrzu.
 — Gdzie jest dżiahur?
 — Pojechał, jak tylko wrócił z kanałów
 — Gdzie są inni?
 — Pojechali razem z nim.
 — Dokąd?