Strona:Karol May - Kianglu czyli Chińscy rozbójnicy.djvu/163

—   159   —

 — Nie wiem. Nie mówili mi dokąd.
 — Widzę, że twoja pamięć jest zbyt krótką, muszę znowu kazać ci ją przedłużyć.
 — Nie czyń tego, wszak jestem kapłanem.
 — Jesteś zwyczajnym lung-yinem, bandytą.
 — Nie wiem, co to jest lung-yin.
 — Ej, twoja pamięć coraz się krótszą staje. Przydłużcie mu ją, chłopcy.
 Już po jednem uderzeniu chińczyk zawołał znowu:
 — Dosyć, wiem gdzie on jest!
 — Gdzie więc?
 — U Tsiang-ki-um w Li-ting.
 — Jak on się nazywa?
 — Nie wiem.
 — Czy mam użyć znowu mego środka?
 — Twój środek na nic się nie przyda, gdyż nikt z nas nie zna nazwisk naczelników. Tylko głównodowodzący znać je może.
 Tym razem mówił prawdę, pytałem więc dalej:
 — Tamci nie pojechali z nim razem.
 Dokąd się więc udali?
 — Do Kuang-tszeu-fu.
 — Gdzie ich tam można znaleźć?
 — W Szam-pan-su. W bliskości faktoryi angielskich leży oberża zwana oberżą „dzie-