Strona:Karol May - Kianglu czyli Chińscy rozbójnicy.djvu/166

—   162   —

kie takie bezpieczeństwo, że doprawdy nie będą mieli ani chęci, ani możności zatroszczenia się o nas. Zresztą czyż pan przypuszczasz, że np. Stany Zjednoczone wydadzą Chinom wojnę, gdyby się panu Turnerowi, jakakolwiek bądź krzywda stała?
 — No nie, — zaśmiał się Halwerstone. Tak daleko przypuszczenia moje nie sięgają, ale gniewa mnie to, że nie można nic przeciwko tym łotrom przedsięwziąć.
 — Nic? Zdaje mi się, że daliśmy się im porządnie we znaki i mam nadzieję, że jeszcze coś nie coś o nas posłyszą.
 — Nie powinniście się jednak panowie narażać. Pamiętajcie, że setki ludzi zniknęły już bez śladu.
 — Czyż my wyglądamy na takich, którzy znikają bez śladu? — zapytał kapitan Turner.
 — O nie, tego w żadnym razie powiedzieć nie można, — odrzekł Halwerstone.
 — W takim razie możemy sobie tylko życzyć, abyśmy się z nimi raz jeszcze spotkali, gdyż wtedy skwitujemy się ostatecznie.
 — Słuchaj, — zwróciłem się tymczasem do bonzy, — obiecałem, że nie zapomnę o tobie i dotrzymałem słowa, choć w cokolwiek inny sposób niż sobie wyobrażałeś. Idę teraz, ale jeśli się okaże, że okłamałeś mnie w czemkolwiek, — wrócę i ukarzę cię bardzo surowo.