Strona:Karol May - Kianglu czyli Chińscy rozbójnicy.djvu/170

—   166   —

 W tej chwili jeden z faktorów przysunął się bliżej i szepnął mi do ucha:
 — Kiang!
 — Lu! — odrzekłem równie cicho.
 Skinął głową, przecisnął się przez tłum i usunąwszy się na stronę, czekał na nas.
 — Naprzód, kapitanie! Musimy rozerwać tę blokadę! — zawołałem.
 — Owszem, nie mam nic przeciwko temu!
 Użyliśmy teraz naprawdę pięści i łokci i cala ta pstra falanga poruszyła się i rozleciała jak stado spłoszonych wróbli. Byliśmy nareszcie wolni i skierowaliśmy się ku oczekującemu na nas chińczykowi.
 — Dlaczego, panie, nosisz suknie cudzoziemców? — zapytał.
 — Gdyż byłem zdala od Chin.
 — W interesach naszego stowarzyszenia?
 — Jakto, ośmielasz się badać jednego z yeu-ki?
 — Wybacz panie, ale nie widziałem dotychczas żadnego lung-yina w cudzoziemskiem ubraniu.
 — Dlaczego skinąłeś na mnie?
 — Gdyż mam zawiadomić każdego ze stowarzyszonych, że mają stawić się w Wanho-tien.
 — Kiedy?
 — Dzisiaj o północy.