Strona:Karol May - Kianglu czyli Chińscy rozbójnicy.djvu/172

—   168   —

do kapitana, który patrzył na mnie zdumionym wzrokiem.
 — Przyznaj się pan, że byłeś już kiedyś w Chinach?
 — Ja? Nie. Skąd takie przypuszczenie?
 — Bo czujesz się tutaj, jak w domu, witasz z pierwszym lepszym i prowadzisz z nim godzinne rozmowy.
 — To mój podwładny.
 — Podwładny?
 — Tak. Zapomniałeś pan, że uchodzę za jednego z naczelników Lung-yin.
 — Więc to był bandyta! Czemuś mnie pan nie ostrzegł, wszak przysiągłem, że każdemu spotkanemu piratowi zostawię jakąś pamiątkę.
 — Tym razem dziękuję Bogu, że się tak nie stało, ale więcej nie będę panu przeszkadzał. Ten urwis dał mi cenną wskazówkę gdzie mogę znaleźć dżiahura.
 — To pysznie. Gdzież więc i kiedy możemy go znaleźć?
 — Dzisiaj o północy w oberży dziesięciu panów.
 — A więc idziemy tam. Mam coś do powiedzenia temu długonogiemu mongołowi.
 — Ale ich tam będzie cala gromada.
 — I cóż z tego? Czy pan się boisz tych łotrów?
 — Nie jestem ja tak bardzo tchórzliwy