Strona:Karol May - Kianglu czyli Chińscy rozbójnicy.djvu/182

—   178   —

z sąsiedniej sali, mówił mi wyraźnie, że jestto ukryta palarnia opium.
 Na nasz widok muzyka zamilkła i wszystkie spojrzenia utkwiły w nas niechętnie i pytająco. Turner zajął miejsce przy jednym ze stolików z miną stałego gościa, ja skromnie usiadłem przy nim. Jakaś podejrzanie wyglądająca postać zbliżyła się ku nam i zapytała, czego chcemy.
 — Czegoś do picia, — odrzekłem.
 — Ale czego?
 — Co macie?
 — Tylko herbatę! Czy chcecie przytem palić?
 — Nie.
 Przyniesiono nam dwie filiżanki tak brudnej herbaty, że trudno się było zdobyć na odwagę, aby ją do ust ponieść.
 — Jeżeli to jest herbata, to nasze pomyje na „Wichrze” są najprzedniejszym arakiem, — rzekł kapitan.
 — Zapłaćmy i chodźmy.
 — Jeszcze czego! Pomyśleliby, że się ich boimy i ze strachu uciekamy!
 Goście tymczasem podnieśli się z miejsc i zbliżyli do gospodarza.
 — Nie powinieneś przyjmować u siebie żadnego yankesa, żadnego z tych morskich dyabłów!
 — Dom mój otwarty jest dla każdego.