Strona:Karol May - Kianglu czyli Chińscy rozbójnicy.djvu/185

—   181   —

na miejscu bez należytego nawet pogrzebu, co dla chińczyka jest najstraszniejszą karą. Pomimo to próbowałem jeszcze drogi rozumowania.
 — Czy możesz nam dowieść, że to byłem ja lub mój towarzysz?
 — Tak to byliście wy, gdyż należycie do narodu, który umie tylko krzywdzić. Wynoście się, albo poczujecie siłę naszych pięści!
 — Nie boimy się waszych pięści i jeśli rozpoczniecie walkę, przekonacie się, że jesteśmy silniejsi. Radzę wam wrócić na miejsca, a my posiedzimy chwilę i zaraz wyjdziemy.
 — Nie, nie chcemy was znieść ani chwili!
 Z temi słowami starał się pochwycić kapitana, który był cokolwiek niższy ode mnie. Turner jednak schwycił go za piersi i obróciwszy się do mnie, zapytał:
 — Czy oni na seryo zaczynają?
 — Tak jest.
 — W takim razie mogę sobie pozwolić na zabawę!
 Nie czekając dłużej, dzielny kapitan rzucił chińczykiem jak piłką W sam środek gromady.
 Natychmiast porwano ławki, zbudowane z bambusowych drążków i rzucono się ku nam. Zaczęła się formalna bijatyka, podczas której