Strona:Karol May - Kianglu czyli Chińscy rozbójnicy.djvu/188

—   184   —

 — Tak, chce nas aresztować.
 — Dobrze, odsuń się pan, muszę mu napędzić trochę rozumu do głowy.
 — Nie, kapitanie, toby nam bardzo zaszkodzić mogło. Kiedyśmy wpadli w wodę, to płyńmyż z prądem.
 — Czy to ma być wymówka?
 — Nie. Przyszedłem razem, mogę być razem aresztowanym, ale nie mam ochoty być razem z panem powieszonym i dlatego zrób mi pan tę laskę i pozwól się spokojnie aresztować.
 — Ha, muszę się zgodzić na pańskie żądanie, chociaż mi to nie w smak, — mruknął.
 — Ile się należy za herbatę? — zapytałem gospodarza.
 — Jedna fena, — odrzekł.
 Dałem mu dziesięć fen i zwróciłem się do policyantów:
 — Jesteśmy gotowi, ale nie pójdziemy przecież pieszo, musisz nam sprowadzić palankin. Oto pieniądze, — dodałem, podając mu dolara.
 — Czy mam ci dać resztę? — zapytał naiwnie.
 — Nie.
 — Zaraz każę sprowadzić lektykę.
 — Ale wymagam, aby ci ludzie poszli również, gdyż oni to rozpoczęli bójkę. Gospodarz niech idzie jako świadek.