Strona:Karol May - Kianglu czyli Chińscy rozbójnicy.djvu/200

—   196   —

juan był więcej oczytanym, niż możnaby się spodziewać po chińczyku i wogóle interesował się wszystkiem. Wreszcie rzekł:
 — Jesteś tak doskonale obznajmiony z naszymi stosunkami, że chyba żadna przygoda nie spotka cię w Chinach. My, chińczycy, jesteśmy zbyt trwożliwi na to.
 — A jednak spotkała mnie przygoda niezwykła i dość ciekawa.
 — Czy nie zechciałbyś mi jej opowiedzieć? Jesteś tak niedawno tutaj i już zdarzyło ci się coś, co mnie rodowitemu mieszkańcowi tego kraju, nie zdarzy się prawdopodobnie nigdy.
 — Mówisz, że mieszkańcy tego kraju są zbyt nieśmiali, aby coś niezwykłego wytworzyć; zapominasz jednak o Luug-yinach. Wszak to ciekawe stowarzyszenie budzi powszechną obawę.
 — Lung-yin? Czy spotkałeś tych bandytów?
 Twarz jego przybrała dziwny wyraz, jakby pewnego wyczekiwania.
 — Tak jest.
 — Kiedy?
 — Wczoraj.
 — I gdzie?
 — Na rzece. Porwali mnie i mego przyjaciela, związali i zawieźli do Kuang-ti-miao.
 — Jakto, i wypuścili was?