Strona:Karol May - Kianglu czyli Chińscy rozbójnicy.djvu/201

—   197   —

 — Byli zmuszeni do tego.
 — To chyba niemożliwe!
 — Ale prawdziwe, skoro nas widzisz tutaj.
 — To dziwne, to bardzo dziwne! Lung-yinowie nie wypuszczają nigdy swoich więźniów bez okupu.
 — Myśmy wzięli od nich okup, gdyż zabraliśmy ze sobą porwaną przez nich holenderkę, którą również trzymali w świątyni.
 — Iluż ich było? — Ze trzydziestu.
 — W takim razie sama siła nic tu pomódz nie mogła. Musieliście mieć jakiś talizman, który wam pomógł. Budzisz moją ciekawość. Czy nie będziesz tak dobry powiedzieć mi swego imienia?
 — Kuang-si-ta-sse.
 — Kuang-si-ta sse! Czy znasz Nian-yan-kui-dse, Pen-tsao-y-jin lub Hio-hian-ti?
 Osłupiałem. Były to tytuły owych trzech prac, które podyktowałem Kong-ni. Skąd ten człowiek mógł to wiedzieć? Kim był ten sędzia, kochający sprawiedliwość i złoto? Jakie stosunki łączyły go z młodym chińczykiem?
 Pytania te stanęły mi momentalnie w myśli, wiedziałem jednak, że chcąc się czegoś dowiedzieć, nie należy okazywać ciekawości, odrzekłem więc napozór obojętnie:
 — Znam je wszystkie.