Strona:Karol May - Kianglu czyli Chińscy rozbójnicy.djvu/204

—   200   —

 Było to bardzo oryginalne zdanie w ustach sędziego.
 — A więc wolno jest i Lung-yinom rabować i porywać ludzi?
 — Sami sobie pozwalają, więc wolno im to robić.
 — A sprawiedliwość?
 — Ukarze ich, jeśli będą tak nierozsądni i pozwolą się złapać.
 — Jesteś sędzią, jesteś przedstawicielem sprawiedliwości, powinieneś więc starać się wyłapać tę bandę.
 — Ja też to zrobię, jeśli prawo mi to nakaże, ale dotychczas nikt mi jeszcze nic o nich nie powiedział.
 — W takim razie ja ci dam sposobność uczynienia tego.
 — Ty?
 — Tak. W Wan-ho-tien zbierają się dziś o północy bandyci na naradę, w jaki sposób mają mnie zamordować. Możesz ich łatwo schwytać i ukarać.
 Uśmiechnął się szczególnie.
 — Dobrze, uczynię to, skoro tego żądasz. A więc to ciebie chcą dostać w swoje ręce?
 — Tak jest.
 — Czy dowodził nimi wysoki człowiek, dżiahur?
 — Tak jest. Czy znasz go?
 — Jestem sędzią, znam więc wszystkich,