Strona:Karol May - Kianglu czyli Chińscy rozbójnicy.djvu/214

—   210   —

trzymając parasol pod pachą. Ja jednak nie ruszyłem się z miejsca. Jako mandaryn piątej klasy nie mogłem się tak pospolitować i spokojnie czekałem, aż mnie wysadzą.
 Stary chińczyk znał widocznie palankiny i wziął nas za sędziów, pomocników brata jego pana.
 Podczas kiedy płaciłem zarządzającego pochodem i rozdawałem napiwki, usłyszałem głos kapitana, dolatujący z domu:
 — Do Wszystkich rekinów, toż to Kong-ni, któregośmy wyciągnęli z pułapki! Jak się masz, chłopcze!
 — Pan tutaj, kapitanie? A pański przyjaciel? Skąd zjawiliście się W Li-ting.
 — Charley, a właściwie Kung-su-kung-lu-kung-fu siedzi jeszcze w swojem pudle, jak kura na jajach.
 Kong-ni znalazł się W jednej chwili przy mnie i witał mnie z radością. Był widocznie zdziwiony naszem pojawieniem się tutaj, lecz nie pytał o nic. Poprosił mnie tylko do domu i wprowadził na szerokie wygodne schody, na najwyższym stopniu, których stał jakiś poważny chińczyk.
 Podobieństwo jego do sędziego uderzyło mnie odrazu i powiedziało, że mam przed sobą ojca Kong-ni.
 — Kuang-si-ta-sse! — rzekł syn.
 Twarz chińczyka wyraziła zdziwienie,