Strona:Karol May - Kianglu czyli Chińscy rozbójnicy.djvu/216

—   212   —

wić ten człowiek, o których wspominał mi już sędzia.
 Korytarz był wspaniale oświetlony, jak również wszystkie pokoje, urządzone z niezwykłym przepychem. W obszernej sali czekał już na mnie Phy z synem. Nakryty stół uginał się formalnie pod mnóstwem najwyszukańszych dań i przekąsek.
 Prawie jednocześnie ze mną zjawił się w sali i kapitan.
 Na jego widok mimowolnie parsknąłem śmiechem i dostrzegłem, że uśmiech przeleciał również po ustach chińczyków. Ale bo też poczciwy kapitan wyglądał naprawdę pociesznie. Długi warkocz przekrzywił mu się na bok, pod pachą sterczał mu parasol, wachlarzem zaś machał z taką energią, że zdawał się chcieć wywołać nowy jakiś tajfun.
 Zasiedliśmy do stołu. Turner odwinął rękawy aż po ramiona i zabrał się odrazu do konfitur, które mu podawał Kong-ni. Kolacya była tak wykwintną i tak elegancko podaną, służba tak cicha i wytresowana, że na chwilę można było zapomnieć, że znajdujemy się w kraju nawpół dzikim.
 — Panie Charley, popełniłeś pan jeden wielki błąd, — rzekł po chwili kapitan.
 — Jaki?
 — Zapomniałeś pan parasola.