Strona:Karol May - Kianglu czyli Chińscy rozbójnicy.djvu/229

—   225   —

 — W takim razie musiałeś widzieć skalę, podobną do małego domku lub wieżyczki?
 — O wiem, wiem! — zawołał radośnie.— Czy pan chce ją też zobaczyć?
 — Tak, właśnie. Czy to daleko stąd?
 — Najwyżej pięć minut drogi; ale dostać się tam trudno.
 — Nic nie szkodzi, prowadź mnie.
 Chłopiec nie dał sobie dwa razy powtórzyć tego. Uwiązał kozę u drzewa i wesoło poskoczył naprzód.
 — Czy znasz Phy-ming-tsu lub Kin-tsu-fo?
 — Tak. Są to najwięksi panowie w całem mieście.
 — Czy rozmawiałeś kiedy z nimi?
 — Nie. Tacy panowie nie rozmawiają z biednym chłopcem.
 — To może znasz kogo ze służby?
 — Nie panie. Wiem, jak wyglądają, znam ich nazwiska, ale żaden z nich nie rozmawiał ze mną.
 — To może z twoim ojcem?
 — Ojciec mój nie żyje, — mam tylko matkę.
 Uspokoiłem się, gdyż mogłem być prawie pewnym, że żaden z wielkich bandytów nie dowie się o mojej wycieczce do smoczego pawilonu.
 Poszliśmy dalej i wkrótce ujrzałem trzy