Strona:Karol May - Kianglu czyli Chińscy rozbójnicy.djvu/233

—   229   —

i przymus. Był tak młodym jeszcze, że nie umiał ukryć swoich uczuć; zrozumiałem też, że stało się coś niespodziewanego.
 W drodze zatrzymał się na chwilę przy jakimś krzaku i, puściwszy kapitana naprzód, zwrócił się ku mnie:
 — Dziś rano rozmawiałeś w ogrodzie z jakimś człowiekiem? — zapytał.
 — Tak.
 — Pytałeś go o Lung-ken-siang?
 — Tak.
 — Co to jest Lung-ken-siang?
 — Alboż ty nie wiesz?
 — Nie, — odrzekł, ale oczy jego zdradzały kłamstwo.
 — Musisz znać przecież tajemnice Lung-yinów, skoro ofiarowałeś mi talizman.
 — Nie znam ich. Znak otrzymałem od przyjaciela tak, jak tyś go otrzymał odemnie.
 — W takim razie nic ci nie powiem, gdyż byłoby to zdradą.
 Odpowiedź ta podobała mu się widocznie.
 W kilka minut później stanęliśmy przed domem naczelnika bandytów.
 Olbrzym powitał nas uprzejmie, na co odpowiedziałem zwykłem, ceremonialnem powitaniem.
 — Czy mogę was prosić, abyście raczyli przestąpić progi mego domu?