Strona:Karol May - Kianglu czyli Chińscy rozbójnicy.djvu/243

—   239   —

 — Kto tu? — odezwał się obok mnie słaby głos kobiecy.
 — Ofiara twego męża Kin-tsu-fo, — odrzekłem. Mam tutaj umierać z głodu tak, jak ty. Czy chcesz uratować siebie, mnie i twoją córkę?
 — Czyż potrafię? — jęknęła.
 — Wszak rzuciłem ci dzisiaj nóż. Weź go i przetnij mi więzy!
 Zrobiła to drżącemi rękami i zanim jeszcze spuszczono kapitana, byłem już wolny. Klęknąłem na wązkiej, wolnej przestrzeni i zacząłem badać miejscowość. Był to loch, ciągnący się w górę nakształt komina, o zupełnie prostopadłych ścianach, tak jednak szeroki i długi, że jeden człowiek nie mógł się po nim wspinać. Ta właśnie okoliczność dawała Kiang-lu pewność, że nikt się stamtąd wymknąć nie zdoła.
 W tej chwili i kapitan znalazł się na dnie przepaści.
 Nie tracąc ani chwili czasu, poprzecinałem mu więzy i szepnąłem:
 — Dalej kapitanie, wdrapujemy się z powrotem.
 — Tam do licha, pozwól mi pan odsapnąć. W jaki sposób masz pan zamiar wdrapać się przez ten komin?
 — Widzi pan, na jednego jest on za szeroki, we dwóch jednak damy sobie radę.