Strona:Karol May - Kianglu czyli Chińscy rozbójnicy.djvu/247

—   243   —

 — Niema go tutaj, niema i w domu. Pojechał daleko i nie ujrzysz go już nigdy.
 Biedaczka nie mogła znieść tylu wzruszeń i wpadła w omdlenie. Zostawiłem ją tymczasem w spokoju i zająłem się czekającymi na dole bandytami.
 — Kiang! — doleciał mnie głos dżiahura.
 — Lu! — odrzekłem.
 — Czego chcesz, panie?
 Widocznem było, że wziął mnie za mongoła. Skorzystałem z tego i naśladując, o ile możności, głos Sin-fana, — odrzekłem:
 — Ja? Nic od was nie chcę. Kto to tam krzyknął w górach?
 — To nie ty, panie?
 — Nie! Musiał być to jednak ktoś z naszych. Zobaczcie, co to takiego!
 — Napewno żadne niebezpieczeństwo, gdyż krzyknąłby po raz drugi.
 — Zapewne. Czy pamiętasz mój rozkaz?
 — Pamiętam, panie.
 Odszedł wraz z innymi, a ja zwróciłem się do zemdlonej i wziąłem ją na ręce i ostrożnie zacząłem schodzić po drabinie, którą kapitan zawiesił na hakach. W ten sposób dostaliśmy się na gzems, a stamtąd do stóp skały. Tutaj schowałem drabinę pod stos kamieni i poszliśmy dalej.
 — Dokąd mnie niesiecie? — zapytała kobieta, która właśnie odzyskała przytomność.