Strona:Karol May - Kianglu czyli Chińscy rozbójnicy.djvu/249

—   245   —

 — Powiedziałem ci, że Bóg nasz jest wielkim i potężnym i ocali ją od złego, — odrzekłem. Resztę opowie ci sama.
 — Czyście się pogniewali z ojcem, że wyszliście tak prędko? — dopytywała się dalej Kiung.
 — Wszystkiego dowiesz się później. Tymczasem daj matce jeść i pić i zaprowadź nas do pokoju ojca.
 — Możecie iść sami. Znajduje się obok bawialni, gdzie siedzieliście z nami i jest dotychczas oświetlony.
 Wbiegliśmy na schody i w chwilę później znaleźliśmy się w gabinecie mongoła. Tutaj, na stole leżały wszystkie nasze rzeczy, które naturalnie zabraliśmy z powrotem.
 Podczas tego zajęcia usłyszałem głos dżiahura, który pytał niespokojnie:
 — Kto przybył w tym palankinie?
 — Moja matka.
 — A kto ją przyniósł tutaj?
 — Ci dwaj kuang-fu, którzy byli zaproszeni dzisiaj.
 — Oni zabili twego ojca; uwolnili siebie i twoją matkę, a jego wrzucili w przepaść. Gdzie oni są?
 — Na górze.
 Usłyszeliśmy kroki na schodach, prócz tego od strony ulicy zbliżał się tłum ludzi, pro-