Strona:Karol May - Kianglu czyli Chińscy rozbójnicy.djvu/250

—   246   —

wadzony przez Phy-ming tsu. Rozmawiającym był dżiahur.
 — Kapitanie, musimy uciekać; wali na nas cała banda opryszków, której się nie oprzemy! Prędzej, kapitanie, póki czas.
 — Jakże mamy uciekać? Ja nie wyskoczę przez okno!
 — Spuszczę pana po prześcieradle, tylko prędzej!
 Zatrzasnąłem drzwi, zgasiłem lampę, porwałem jakieś długie płótno, spuściłem kapitana, poczem wyskoczyłem sam.
 — Dokąd teraz? — zapytał dzielny marynarz.
 — Na podwórze, tam jeszcze niema nikogo. Wsiądziemy na konie i uciekniemy.
 — Tylko mnie daj pan tego mniejszego, na którym jeździłem dzisiaj, — zastrzegał kapitan.
 Jednem szarpnięciem otworzyłem drzwi stajni i wyprowadziłem wierzchowca kapitana. Mój mori-mori poznał mój głos, ale z powodu ciemności nie chciał wyjść ze stajni. Nareszcie zmusiłem go do posłuszeństwa, lecz w tej samej chwili brama, prowadząca na podwórze została wyważona i nasi prześladowcy z dżiahurem na czele rzucili się ku nam.
 W tej chwili błysnęło coś w ręku kapitana i dżiahur zwalił się na ziemię. Tłum cofnął