Strona:Karol May - Kianglu czyli Chińscy rozbójnicy.djvu/55

—   51   —

 Zbliżyliśmy się do faji, wkoło której silnie obwiązałem lasso, potem zrzuciłem surdut i czapkę i ostrożnie spuściłem się na znajdujący się o piętnaście stóp pode mną odłam skalny.
 — Puść pan lasso, kapitanie!
 — Dobrze! Ale ostrożnie, panie Charley; jeżeli pan spadniesz, to nic cię już nie uratuje!
 Obwiązałem się lassem i zacząłem schodzić niżej. Droga była trudna i niebezpieczna, dla zręcznego jednak górala okazała się zupełnie możliwą do przebycia; dopiero na jakieś dwadzieścia stóp nad dnem przepaści skała stawała się znowu tak gładką i stromą, że o dalszem zejściu mowy być nie mogło. Doszedłszy do tego miejsca, stanąłem, namyślając się, co robić.
 Chińczyk, który z naprężoną uwagą śledził moje ruchy, wydał okrzyk rozpaczy. Obróciłem się w jego stronę i pochyliwszy się nieco, krzyknąłem w narzeczu Kuang-hoa, które każdy wykształcony Chińczyk rozumieć powinien:
 — Kto jesteś i jak się nazywasz?
 — Kong-ni.
 — Skąd się tutaj wziąłeś?
 — Z Państwa Niebieskiego, z zachodu, licząc od morza.
 — Dobrze. Z jakiego miasta i prowincyi?