Strona:Karol May - Kianglu czyli Chińscy rozbójnicy.djvu/72

—   68   —

 — Czy ten człowiek ma syna? — dopytywałem się zaciekawiony.
 — Owszem, ma jednego.
 — Czy prawo pozwala przyjąć drugiego syna?
 — Prawo nie pozwala, ale cesarz pozwala.
 — Czy ten syn jest z nim?
 — Nie, obecnie jest z tobą.
 Spojrzałem na niego zdumiony.
 — Ah, więc mówisz o swoim ojcu.
 — Tak, czy chcesz być moim bratem? Było to coś tak niespodziewanego, tak zakrawającego na bajkę, że wprost nie umiałem się zoryentować w całej tej dziwacznej historyi, czułem tylko, że nie powinienem odrzucać tej propozycyi.
 — Chcę — odrzekłem krótko.
 — Umiesz mówić naszą mową. Czy umiesz pisać?
 — Tylko z książki, a to niewiele.
 — W takim razie podyktujesz mi, a ja za ciebie napiszę.
 — Ale co?
 — Napiszesz ćwiczenie, które musimy posłać do Ly-pu, czyli pewnego rodzaju komisyi egzaminacyjnej. Syn fu-juena musi być człowiekiem wykształconym, aby módz być nan, phy, hen lub kung.
 — Aha; muszę więc osiągnąć jeden z tych