Strona:Karol May - Kianglu czyli Chińscy rozbójnicy.djvu/91

—   87   —

się na pokładzie obok kapitana, który skinieniem przyzywał jednę z łódek, kręcących się w koło statku.
 — Chodź tutang! — zawołał kapitan.
 Skinienie ręki i spuszczona drabina tak wyraźnie wskazywały, co czynić należy, że przewoźnik przywiązał łódkę do liny i w jednej chwili wdrapał się do nas.
 — Chcemyng jechać dong Kantong.
 — Kanton? Kuang-tszeu-tu? — powtórzył przewoźnik. — Tsze!
 — Tsze! Okropna chińszczyzna! Co on mówi?
 — Czyś pan zapomniał, że „tsze“ znaczy „tak“?
 — Ach, prawda! Zapomniałem! Ale i tak mówię doskonale, gdyż przewoźnik zrozumiał mnie co do słowa i zupełnie logicznie odpowiedział „tak“. Czy nająć go, panie Charley?
 — Owszem, nic nie mam przeciwko temu. Umów się pan z nim.
 Kapitan kiwnął głową i zwrócił się do przewoźnika.
 — Jedziemyng z tym panemg. Ileng chceszeng za dzieng?
 Przewoźnik kiwnął głową, lecz nic nie odrzekl. Kapitan przysunął się jeszcze bliżej i powtórzył pytanie. Przewoźnik milczał.
 — Panie Charley, ten człowiek zdaje się